Dat kleine café aan de haven

‘Daar in dat kleine café aan de haven’, het lied van Vader Abraham, was het eerste dat in mij opkwam. Ik zat in 3 VWO en moest een opstel schrijven. Waarschijnlijk iets met een kerstgedachte erin verwerkt. Want de leraar vroeg mij het voor te lezen in de kerk. Wat mijn puberbrein even moest verwerken. Waarna ik bedacht dat ik dat niet ging doen. Natuurlijk niet, niet cool! Het was een verhaal over gelijkheid. ‘Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee’, zong Pierre Kartner. Op 8 november van dit jaar overleed Vader Abraham. Hij voelde zich vaak miskend, ondanks dat hij zoveel hits scoorde en onderscheidingen kreeg. Ik zie een parallel met André Hazes senior. Ook hij had dat, terwijl hij briljant was. Die twijfel en onzekerheid, zal dat met creativiteit te maken hebben? Ik was (en ben) gek op de liedjes van Hazes. Maar als ik dat in de tijd dat de volkszanger nog leefde tegen iemand zei keek degene mij meewarend aan: ‘Jij? Haha, past helemaal niet bij je.’ Nee misschien niet zo op het eerste gezicht. Toch kunnen deze liedjes mij enorm raken, ze maken een bepaald gevoel los. Ik zie een overeenkomst. Schrijvers maken ook gevoelens los bij mensen. En een liedje moet tenslotte geschreven worden. Vader Abraham was een van de beste tekstschrijvers. Hij kon met een paar woorden een mooi verhaal vertellen. Dat is kunst. Dat moet erkend worden. Niet alleen na de dood, maar ook tijdens leven. Miskenning bestaat niet, onbegrip wel. Je geld of wie je bent telt niet meer mee. Jouw nalatenschap in de vorm van kunst of wat je voor anderen betekent wel. Denk aan de opgeloste moordzaken van Peter R. de Vries of de muzikale revolutie door Elvis. Maar denk ook aan wat je jongere mensen aan inspiratie meegeeft in hun leven. Zoals Vader Abraham onbewust meegaf aan een 15-jarige voor haar opstel.