Snakken

Deze tijd doet nogal wat met ons. We zijn angstig. Om ziek te worden of iemand te besmetten. We lopen met een boog om elkaar heen. Knuffelen elkaar niet meer. We mogen niet gezellig bij elkaar in een restaurant eten. We mogen dan weer één persoon, dan weer drie mensen op bezoek. We zitten maar thuis. Met weinig vertier. We snakken naar ons oude leven. Maar bedenken ons tegelijkertijd dat er ook mensen zijn die snakken naar adem. Dus we houden ons in. We mogen niet zeuren van onszelf. Tenslotte leven we nog en hebben we geen corona of we hebben een milde vorm. De basisbehoeften zijn nog op orde. We hebben een dak boven ons hoofd en te eten en te drinken.

Hoe verwend we eigenlijk zijn zie je continu in nieuwsberichten en om je heen. Zo kopte een krant onlangs: ‘Snakken naar sneeuw’. Sneeuw, lieve mensen! Het gaat in dit artikel om kinderen, die nu ‘uit nood’ moeten skiën in een binnen skibaan ‘Snowworld Amsterdam’ geheten. Wat een ontbering, niet normaal toch?

Afgelopen weekend begaf de batterij van mijn horloge het na driekwart jaar. Zaterdag wilde ik niet naar de juwelier, want ik vermijd de drukte. Niet alleen vanwege corona, maar meestal al. Ik zou dan ook op maandag gaan. Want hoe irritant is het als je gewend bent om op je linkerpols te kijken en er geen tijd verschijnt? Of is dit ook verwend gedrag? Eerst gebeld. Normaal is de winkel niet open de dag na het weekend. In verband met de aankomende feestdagen wel, zo zei de winkelier. Goed, ik kom vandaag aan en zie aardig wat mensen in de zaak lopen, allemaal gezellig met een kappie op. Ik blijf wachten, kijk op de pui om te kijken met hoeveel je naar binnen mag. Misschien kijk ik niet goed, maar het antwoord krijg ik niet. Nu ben ik niet bepaald de geduldigste persoon op aarde. Dus ik ga ook maar naar binnen. Bij de balie doe ik mijn verhaal, ik geef mijn horloge af en blijf staan wachten. Ergens in een hoek, want ik denk, ik sta anders in de weg. Het duurt al met al best lang dus ik heb alle tijd om de mensen te observeren. Wat valt op? Ten eerste natuurlijk de drukte op een maandag. Vandaag wordt langzamerhand bekend wat we al vrezen, er zal een tweede lockdown afgekondigd worden. 

Wc papier

Toen Nederland in het voorjaar voor het eerst op slot ging, werd er massaal wc papier gehamsterd. Waarom, dat weten we nog steeds niet. Het ging in elk geval om een basisbehoefte. Je kunt te eten en te drinken hebben, maar je ‘behoefte’ moet je ook doen, nietwaar? Wat er vandaag, net voor de tweede lockdown gebeurt, heeft daar helemaal niets mee te maken. Het winkelend publiek is bang om geen cadeau te hebben voor onder de kerstboom. Zo hoor ik een man bij de juwelier zeggen, dat hij toch echt nog een kettinkje moet kopen voor zijn vrouw. Ik denk aan de mensen, die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Aan de joden, die al hun sieraden moesten afgeven en poedelnaakt tegen elkaar moesten staan in een grote ruimte. Denk je dan echt, dat je snakt naar een sieraad? De periode waar we nu doorheen moeten is absoluut vreselijk. Hopelijk zien we eerder licht aan het einde van de tunnel dan we denken. Maar laat dit een ‘wake up call’ zijn. Laten we weer een beetje terug gaan naar onze basis.

<De column van BRE>